Henryk Łagodzki
„Hrabia”, „Orzeł”, kapitan rezerwy, inwalida wojenny,
ur. 15 lipca 1927roku – zm. 19 lipca 2012 roku w Warszawie.
Ceremonia pogrzebowa odbyła się w Michałowicach koło Warszawy.
Powstańcze wspomnienia Henryka Łagodzkiego
Biografia – hronologia:
Harcerz 41. Warszawskiej Drużyny Harcerskiej przy Gimnazjum im. Lelewela w Warszawie przy ul. Złotej 53
1940 r.
Rodzice Stanisław i Anna Łagodzcy zakładają lokal konspiracyjny ZWZ, a następnie AK w swoim mieszkaniu w Warszawie przy ul. Łuckiej 14 m. 7.
1942 r.
Henryk Łagodzki składa przysięgę wojskową przed swoim dowódcą, porucznikiem Jerzym Strzałkowskim.
Henryk Łagodzki przechodzi podoficerski kurs saperski, otrzymuje stopień sierżanta.
2 VII 1943 r.
Aresztowany na ulicy Chłodne róg Żelaznej
2 VII – 25 XI 1943 r.
Więzień gestapo: katownia przy al. Szucha, więzienie Pawiak, Konzentration Lager Warschau: nr więźnia 7896
25 XI 1943 r.
Ucieka z kolumny więźniów na pl. Bankowym przy ul. Elektoralnej, (miał być wywieziony do Auschwitz).
25 XI 1943 – maj 1944 r.
Ukrywa się przy ul. Dalekiej 6 w Warszawie u stryjenki.
1 VIII 1944 r.
Żołnierz AK zgrupowania „Chrobry II”, 1. batalion, 2. kompania; dowódcą 2. kompanii był najpierw ppor. „Kos” Lech Kobyliński, a od 1 września legendarny rotmistrz Witold Pilecki.
3 VIII 1944 r.
Henryk Łagodzki i jego czterej koledzy, uzbrojeni po trzy granaty, zdobyli broń: 5 karabinów Kb, 1 rkm i 2 pistolety; w ataku na załogę czołgu niemieckiego, która skryła się we frontowej klatce schodowej w domu Singera przy ul. Marszałkowskiej róg ul. Złotej. Podczas tego ataku został ranny odłamkami granatu w rękę, a następnie rykoszetem kuli karabinowej w prawe udo.
4 VIII 1944 r.
W szpitalu przy ul. Śliskiej 62 (urządzonym w bożnicy żydowskiej) Henrykowi Łagodzkiemu zostaje wyjęta kula z nogi i opatrzona rana prawej dłoni.
5 VIII 1944 r.
Żołnierz 2. plutonu pod dowództwem „Żbika” Mariana Tomaszewskiego: pełni służbę na posterunkach w:
1) Fabryce Mechanicznej Borman i Szwede przy ul. Towarowej;
2) w budynku biurowym „Kurza Stopka” przy ul. Towarowej róg Siennej;
3) magazynach firmy Hartwig przy ul. Towarowej.
1 IX 1944 r.
Pełni służbę na pierwszej linii frontu na posterunkach przy ul. Pańskiej 108 i 105. Bierze udział w odpieraniu ataków niemiecko-ukraińskich, w tym w odparciu ataku czołgów, które, pod osłoną ludności cywilnej, atakowały barykadę na ul. Prostej róg Wroniej.
9 IX 1944 r.
Ranny w lewą nogę podczas ataku niemieckiego na budynek przy ul. Pańskiej 108. (Kula i odłamek nadal tkwią w lewej nodze i prawej ręce).
5 X 1944 r.
Z żołnierzami zgrupowania „Chrobry II”, po mszy św., celebrowanej w podwórzu przy ul. Żelaznej 36, idzie do niewoli jako żołnierz 2. kompanii zgrupowania „Chrobry II”. 2. kompanię prowadził rotmistrz Witold Pilecki. Zdanie broni na pl. Kercelego. Całodzienny marsz powstańców do fabryki kabli w Ożarowie.
6 X 1944 r.
Wywózka do obozu jenieckiego Lamsdorf pod Opolem (Łambinowice), nr obozowy Henryka Łagodzkiego 105494/318. Żołnierze powstania warszawskiego, załadowani do bydlęcych wagonów, po osiemdziesięciu, bez toalety, wiezieni są do obozu przez trzy dni, bez otwierania wagonów.
9 X 1944 r.
Przyjazd do Lamsdorfu. Zakwaterowanie w nieogrzewanych barakach, zawszonych i zapluskwionych, bez szyb, bez sienników i koców.
19 XI 1944 r.
Przewiezienie do międzynarodowego obozu jenieckiego Mühlberg, stalag IV b, numer Henryka Łagodzkiego 305785.
21 XII 1944 r.
Ponownie przeniesienie, do fabryki samolotów Messersmith koło Drezna. H. Łagodzki pracuje przy montażu kadłubów samolotów.
18 IV 1945 r.
Ewakuacja obozu, marsz pod granicę czeską.
8 V 1945 r.
Wyzwolenie przez Armię Czerwoną.
20 V 1945 r.
Powrót, po wielu perypetiach, do Warszawy, do rodziców.
VII 1945 r.
Praca w Społecznym Przedsiębiorstwie Budowlanym przy Alejach Ujazdowskich 37.
Wydział Elektryczny Kursy Wieczorowe Towarzystwa Kursów Technicznych w Szkole im. Wawelberga w Warszawie przy ul. Bolecha 14
10 VII 1948 r.
Zawarcie związku małżeńskiego z Ireną z domu Szafranek, łączniczką AK zgrupowania „Chrobry II” (poznali się po wojnie).
XI 1948 r. – XI 1950 r.
Henryk odbywa Zasadnicza służba w Ludowym Wojsko Polskim, 45. kompania w łączności, w Białymstoku, w Ełku dowódca kompani kpt. Ginda, przeniesiony do Orzysza: 15. pułk piechoty, dowódca drużyny łączności.
Podejmuje pracę w Zjednoczeniu Budownictwa Miejskiego nr 4 przy ul. Świętokrzyskiej 14.
13 VIII 1951 r.
Przychodzi na świat córka Ewa.
7 II 1957 r.
Przychodzi na świat syn Włodzimierz.
IV 1957 r.
Początek pracy w Zarządzie Budynków Mieszkalnych przy ul. Marszałkowskiej 6.
4 VI 1969 r.
Uzyskuje uprawnienia budowlane w zakresie nadzoru i prowadzenia robót elektrycznych.
5 V 1972 r.
Henryk Łagodzki zapisuje się do ZBOWiD-u i podejmuje pracę społeczną na rzecz środowiska zgrupowania AK „Chrobry II”. Spotkania kombatantów odbywają się przy ul. Pankiewicza.
XI 1978 r.
Członek Związku Inwalidów Wojennych, obecnie członek zarządu Śródmieście.
XII 1994 r.
Na zebraniu zgrupowania Armii Krajowej „Chrobry II” powstał pomysł skomponowania i grania hejnału Warszawy.
6 X 1994 r.
Początek współpracy z muzeum w Łambinowicach (obóz jeniecki Lamsdorf)
Ogłoszenie przez Akademię Muzyczną w Warszawie ogólnopolskiego konkurs na hejnał dla Warszawy.
3 V 1995 r.
Z wieży Zamku Królewskiego, w obecności: ostatniego prezydenta RP na uchodźctwie Ryszarda Kaczorowskiego i jego żony, powstańców warszawskich oraz licznie zgromadzonych gości, po raz pierwszy został zagrany hejnał, przez chorążego Wojska Polskiego Piotra Pabicha.
XI 1998 r.
Współzałożyciel Towarzystwa Przyjaciół Zamku Królewskiego, członek zarządu, sekretarz.
IX 2003 r.
Działając w Komisji Kultury i Wydawnictw przy Związku Powstańców Warszawskich, zorganizował z żoną i koleżanką, wystawę o powstaniu warszawskim, która w pewnym sensie stała się prapoczątkiem Muzeum Powstania Warszawskiego.
XII 2004 r.
Współzałożyciel Stowarzyszenia Pamięci Powstania Warszawskiego i członek zarządu.
VI 2005 r.
Członek honorowej Rady Komitetu Wznoszenia Kopca Pamięci Pojednania w Oświęcimiu – Mieście Pokoju.
23 X 2008 r.
Wieloletnie działania Henryka Łagodzkiego zostały uwieńczone sukcesem: hejnał, decyzją Rady Miasta Warszawy, stał się oficjalnym hejnałem stolicy. Grany jest codziennie przez hejnalistę na wieży zamku Królewskiego w trzy strony świata (co ma symbolizować patriotyczne wartości, zawarte w wyrażeniu: „Bóg, honor, ojczyzna”).
2009 r.
Portrety jeńców – wystawa portretów 6 jeńców wojennych II wojny światowej w Centralnym Muzeum Jeńców Wojennych w Łambinowicach-Opolu, W tym portrety Henryka Łagodzkiego. (Wystawa będzie prezentowana również w Warszawie).
19 V 2010 r.
Henryk Łagodzki zostaje członkiem Rady Fundacji Budowy Kopca Pamięci i Pojednania w Oświęcimiu.
29 VI 2010 r.
Członek Klubu Kawalerów Orderu Wojennego Virtuti Militari.
7 X 2010 r.
Na uroczystym spotkaniu w Bundestagu, w obecności marszałka Bundestagu prof. Norberta Lammerta oraz prezesa Europejskiej Unii Seniorów dra Bernharda Wormsa, Irena i Henryk Łagodzki potwierdzili wolę utworzenia unii seniorów w Polsce z siedzibą w Oświęcimiu – Mieście Pokoju.
8 IV 2011 r.
Henryk Łagodzki na zebraniu inaugurującym działalność Polskiej Unii Seniorów w Oświęcimiu został wybrany prezesem Unii.
30 IV 2011 r.
Henryk Łagodzki powołał Zespół ds. Organizacji Oddziału Mazowieckiego Polskiej Unii Seniorów.
Odznaki i odznaczenia:
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Harcerski z Mieczami, Krzyż Partyzancki, Warszawski Krzyż Powstańczy, złota „Syrenka”, odznaka Zasłużony dla Warszawy, Odznaka Honorowa im. Krystyny Krahelskiej oraz inne
Literatura:
Wspomnienia Henryka Łagodzkiego [w:] Zeszyty pamięci powstania warszawskiego. Zeszyt nr 2. Stowarzyszenie Pamięci Powstania Warszawskiego, s. 30-94. Warszawa 2008 r.
Henryk Łagodzki: Pierwsze zwycięstwo [w:] Heroizm ludzi i miasta. Warszawskie Termopile 1944. Fundacja „Warszawa Walczy 1939-1945”. Warszawa 2004.
Trzy wspomnienia w książce: Wspomnienia żołnierzy zgrupowania AK „Chrobry II”. Dom Wydawniczy Bellona. Warszawa 2006.
